படைப்பாளியாய்..

ஒரு பெண் அங்கீகாரம் பெற..

வாசகசாலை பேட்டியில் செந்தில் அவர்களின் 'உள்ளே கனலும் நெருப்பு' சற்று யோசிக்கத்தான் வைத்தது. இதனை எழுதும் கட்டாயத்திற்குள்ளும் என்னை தள்ளியது எனலாம்.

"தமிழில் எழுதத் தெரிந்தால் அவர் எழுத்தாளராகிவிடும் சூழ்நிலையின் தொடக்கப்புள்ளி. ஃபேஸ்புக்கில் ’மொண்ணை’ வரிகளுக்கு இடப்படும் நூற்றுக்கணக்கான விருப்பக்குறிகள் தன்னைக் குறித்த மிகுதியான கற்பனைகளுக்கு வழிகோலுகின்றன போலும்." இதை அவ்வாறே ஏற்றுக்கொள்ளத்தான் வேண்டும்.

இதுபோலவே இங்கு நிறைய உள்ளன. இம்மாதிரியான விஷயங்களில், ஒரு சிறு கோபம் என்னுள்ளும் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. படைப்பிலக்கியம், அது ஒரு மகாசமுத்திரம். கொட்டிக்கிடக்கும் எழுத்துகளில் யாருடையதை நல்லதென்றும் அல்லதென்றும் வல்லமை வாய்ந்ததென்றும் பொல்லாமை பேசுவதென்றும் சொல்ல?

சமூகத்தின் மூலையில் கிடந்த சாராம்சங்களை எல்லாம் எழுத்தாக்கி வாசகனை யோசிக்கவைத்து அறிவை புரட்டிப்போட்ட சிறுகதைகளையும் நாவல்களையும் இலக்கியம் என்றும் அது ஒரு மாபெரும் தேவை என்றும் நாம் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறோம். அதை படைத்தவர்கள் எல்லாம் விருது கொடுத்து கௌரவிக்கப்பட்டார்களா என்றால் அது சாத்தியப்படுவதில்லை என்றே தோன்றும்.

வாசிக்கும் ஒவ்வொருவருக்கும் ரசனை வேறுபடும். ஜெயகாந்தனை பிடித்தவர்களுக்கு பாலகுமாரனைப் பிடிக்காமல் போகலாம். வாசந்தியைப் பிடித்தவர்களுக்கு அம்பையைப் பிடிக்காமல் போகலாம். யாரையும் யாருடனும் ஒப்பிடுதல் என்பதும் தவறுதான், ஒருவருக்கே என் உடல், பொருள், ஆவி என்றிருப்பதும் தவறுதான்.

இன்றிருக்கும் விருது பெற்ற, விருது பெறாத, சிறுகதை, பெருங்கதை எழுதும் எழுத்தாளர்கள் அநேகம் பேர் ஆண்கள்தான் என்பதை எங்கும் அடித்துச் சொல்லலாம். அந்த மாபெரும் சமுத்திரத்தில் என் போன்ற பெண்களும் சிறுகதை இலக்கியத்திற்குள் இருக்கிறோம் என்பதை நாங்களே தமுக்கடித்து கதறினால்தான் உண்டு. இதுதான் இன்றைய நிதர்சனம்.

படைப்பாளிகளுக்குள் ஆண் என்ன பெண் என்ன என்ற கேள்வி வருகிறதே உங்களுக்கு. நிச்சயம் உண்டு எனலாம். கவிதை எழுதும் பெண்களைப் பார்க்கலாம். நாலு அல்லது எட்டு அல்லது பதினைந்து வரிகள் எழுதுதல் பெண்ணின் ஒரு பகல் நேர உழைப்பின் காலத்தில் ஒரு சிறு பங்கே கடன் கேட்கும். ஒரு சிறுகதை என்பதோ நாவல் என்பதோ அவளின் பேனா முனை நெற்றி தேய்க்கும் நேரத்தை அதிகமாய் சாப்பிடும் என்பது எல்லோருக்கும் தெரியும்.

ஒரு ஆண் எழுதுகிறான் என்றால், அவனுக்கு காப்பி கிடைக்கும், சாப்பாடும் கிடைக்கும். குழந்தை சினுங்கினால் அதை நகட்டிச் செல்லவும் ஆள் இருக்கும். பெண்ணுக்கு அப்படியல்ல என்பது வெட்ட வெளிச்சம்.

இந்த நிலையில் ஆண்கள் முகநூலிலும் இணையத்திலும் விருப்பக்குறியிட்டு மகாஜனங்கள் போற்றுவதை, அதிமேதாவிகள் புத்தகமாக்கி விருதுக்கும் போகிறார்கள். மாலை நேர தேநீர், இரவு நேர தேநீர் பார்ட்டி என்று ஆண்களுக்கு நிறைய டீக்கடை பெஞ்சுகளும் அதன் மீதான கணிசமான பரிந்துரைகளும் ஏணி அமைத்து கொடுக்கும் என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. சமீபமாக வந்த சுஜாதா விருது பட்டியலில் ஒரு பெண் படைப்பாளியின் முகம் இருந்ததா என்பதே ஒரு சாட்சி.

விருதுக்காக அனுப்பப்பட்ட படைப்பு குவியலில் என் சிறுகதை தொகுப்பும் ஓன்று என்பதை நான் குறிப்பிட்டுத்தான் ஆகவேண்டும். அந்த விருது அறிவிக்கப்பட்ட பிறகு, நம் எழுத்து தகுதி சுற்றை எட்டவில்லையோ என்கிற நினைப்பில் நான் இருக்க, அது குறித்து எழுந்த சர்ச்சைகளும் விவாதங்களும் என் எண்ணம் உண்மையல்ல என்றது. அவ்வமயம் மௌனத்தை மட்டுமே பதிலாக்க முடிந்தது.

இருந்தும் ஒரு பெண், இங்கு படைப்பாளியாய் அங்கீகாரம் பெற ஒரு ஆணை விட அதிகமான உழைப்பு தேவையாகிறது என்பது மட்டும் மிக பலமாய் புரிகிறது. அங்கீகாரங்களை விட, அடுத்ததை நோக்கிய நகர்தலே ஒரு படைப்பாளியை செம்மையாய் செதுக்கும் என்னும் நம்பிக்கை எப்போதும் எனக்குள் உண்டு.

தொட்டு கடக்கும் காலத்தை சுவாசிக்கலாம். 

கடந்து போகிறதே என்று பிடித்து வைக்க முடியாது.