பெண் இலக்கியவாதிகளின் நடைமுறை பிரச்சனைகள்..

இலக்கியங்களில் புழங்கி வரும் பெண்கள் அநேகம். அவர்களைப் பற்றிய அறிமுகங்கள் அதிகமாய்  இருக்கிறதா என்றால் இல்லை என்பதே என் பதில். மிக குறைவாகவே இருக்கின்றன என்பதை மிகுந்த வருத்தத்துடன் பதிவு செய்கிறேன்.

சிறிய பிரச்சனையை முதலில் பார்ப்போம்..

ஞாயிறுகளில் நடத்தப்படும் இலக்கிய நிகழ்வுகளில் தான் பேசும் நிலை இருந்தால் மட்டுமே பெண்கள் கலந்துக் கொள்வதைப் பார்க்கிறேன். நானும் அவ்வாறே. வீட்டு சுமைகளைத் தாண்டி, அன்றைய பொழுது வெளிவர பெரிய ஆயத்தம் மேற்கொள்ளவேண்டியுள்ளது. நான் சமூகவெளியிலும் இயங்குவதால், வேறு வழியில்லாமல் எனக்கு அனுமதி கிடைத்துவிடுகிறது.

ஒரு ஆண், ஞாயிறு அன்று வெளியே செல்கிறான் என்றால், கேட்பவருக்கெல்லாம் அவர் சகதர்மினி, 'அவரு கூட்டத்துக்கு போயிருக்காரு. அவருக்கு வேறு வேலையே இல்லை..' என்னும் பதில் கூறக்கூடும். அதை கேட்பவர்களும் 'இருக்கட்டும், விடுங்க.. என்று எளிதாய் எடுத்துக்கொள்ளக்கூடும்.

இதே நிலையில், ஒரு பெண் சென்றால், அடுத்த நாள் அவளை சந்திக்கும் ஒருவர், 'உங்க வீட்டுக்காரரை நேத்து சூப்பர் மார்கெட்டில் பார்த்தேன். நீங்க வீட்டுல இல்லைன்னு சொன்னார். பாவமாக (!) இருந்தது. ஞாயிற்றுகிழமை ஒரு நாள் தான் வீட்டுல இருப்பாங்க எல்லோரும். அன்னைக்கும் நீங்க வெளியே போனால் என்ன ஆவது..' அப்படிப்பாங்க. 

வீட்டுல இருக்கிறவங்க கூட இப்படி எங்களை சொல்லமாட்டாங்க, வெளியே இருக்கிறவங்க சொல்லுவாங்க என்பது தான் உண்மை. இதுதான் ஒரு பெண் இலக்கியவாதியின் நிலை. சமூகத்தின் பார்வை சற்று மாறவேண்டும்.

சரி, இனி பெரிய பிரச்சனைக்கு வருவோம்..

ஓரிரு நூல்கள் எழுதியிருந்தாலும் ஆண் என்பவன் தான் ஒரு எழுத்தாளன் என்பதை எல்லா இலக்கிய அவைகளில், கூட்டங்களில் பறைசாற்றும் வசதியும் புத்திசாலித்தனமும் பெற்றிருக்கிறான். அனைவரோடும் கலந்துரையாடுகிறான். அவ்வப்போது எல்லாரோடும் அளவளாவுகிறான். தானும் இலக்கியத்துக்குள் இருப்பதை பிரகடனபடுத்தி விடுகிறான். பஸ்ஸ்டாண்ட், டீக்கடை என்று சந்திப்புகளை இலக்கிய சந்திப்பு தவிர நீட்டித்துக் கொள்கிறான்.

பெண்ணுக்கு அப்படி அமைவதில்லை. ஒரு பெண் எழுத்தாளாராய் இருக்கும் பட்சத்தில், அவர் குடியிருக்கும் ஊர் மற்றும் அக்கம் பக்கம் இருக்கும் இலக்கிய வட்டங்களில் மட்டுமே பேசப்படுகிறாள். அதை மீறி அவள் ஜோல்னா பை (இப்போது பெரிய ஹாண்ட்பேக்) சகிதமாக பயணித்தல் முன்பெல்லாம் இயலாத காரியம். மிகவும் பிரபலமானவர்களுக்கு மட்டுமே அது முடிந்திருக்கிறது.

இன்று இருக்கும் நிலை வேறு. சமூக வலைத்தளங்கள் எல்லோரையும் எல்லைகள் தாண்டி பிரபலபடுத்திவிடுகின்றன. இன்று வெவ்வேறு ஊர்களில் இருந்து வரும் அழைப்புக்களுக்கு சற்று செவி சாய்த்து சென்றுவருகிறோம். 

இதே முறை இருபது, முப்பது வருடங்களுக்கு முன் எழுதிக்கொண்டிருந்த, இன்றும் அந்த எழுத்தை தொடர்ந்தும், தொடர முடியாமலும் இருக்கிற பெண் எழுத்தாளர்களுக்கு பொருந்தாது. அவர்களின் அறிமுகங்கள் யாராவது ஏற்பாடு செய்துக் கொடுத்தால் மட்டுமே முடிகிறது. 

சமீபத்திய கோவை இலக்கிய சந்திப்பில், வயதில் மூத்த மூன்று பெண் எழுத்தாளர்களைச் சந்திக்கும் பாக்கியம் அமைந்தது. விஜயலட்சுமி சுந்தராஜன், சாந்தா ராஜன் மற்றும் உஷா வெங்கட்ராமன். டில்லி மற்றும் சென்னை போன்ற பெருநகரங்களில் வசித்தவர்கள். அந்தந்த இடங்களில் பிரபலமானவர்கள். இப்போது வசிப்பது கோவையில். மகிழ்வான விஷயம்தான் கோவையில்  வசிக்கும்  எங்களைப் போன்ற பெண் எழுத்தாளர்களுக்கு.

பெண் எழுத்தாளர்களின் எல்லை விரிவடையவேண்டும். இப்போது எழுதுபவர்களுக்கு, முன்பு எழுதியவர்களின் நேர் அறிமுகங்கள் வேண்டும். 

இன்னும் பெண்கள் அதிகமாய் இலக்கியத்திற்குள் வரவேண்டும் என்பது என் கோரிக்கை அல்ல. எழுதிக்கொண்டிருக்கும் பெண்கள் வெளியே வரவேண்டும். இலக்கிய கூட்டங்களில் ஆண்களுக்கு நிகராய் எண்ண பரிமாற்றங்கள், கருத்து கலப்புகள் செய்து கொள்ளவேண்டும் என்பது என் அவா. 

அப்போதுதான் ஆண், பெண் எழுத்துகள், பால் இன பாகுபாடுகள் மறையும் என்பது என் கருத்து. இந்த மாதிரி பதிவுக்கும் அவசியமிருக்காது.