போராட்டங்களின் பாதையில் மகளீர் தினம் 2015

நமது தலைநகரில் இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் நடந்த, அதன் பின்னும் நடந்துக் கொண்டிருக்கிற, பெண்களுக்கு எதிரான பாலியல் வன்முறைகளின் சுவடுகள் மறையவில்லை. அதற்குள் நாளை பிறக்கிறது மகளிர் தினம்.

நேற்றைய சம்பவங்களைப் பின்னுக்கு தள்ளிவிட்டு வெறும் தினங்களை மட்டும் கொண்டாடுவதில் என்ன மகிழ்வு இருக்கிறது.

2012 ஆம் ஆண்டு இந்திய தலைநகரில் ஓடும் பேருந்தில் நடந்த மருத்துவ கல்லூரி மாணவியின் மீது ஆறு பேரால் நடத்தப்பட்ட வன்முறையின் கூறுகள் இன்று BBC நிறுவனத்தால் ஆவணப் படமாக்கப்பட்டு திங்கள் அன்று நியூயார்க் நகரில் நடக்கும் உலக மகளிர் தினத்தில் திரையிடப்பட உள்ளது.

அந்த நிகழ்வு நடந்த மறுநாளில் இருந்து தலைநகரில் பெண்கள் நடத்திய போராட்டங்களும் அதன் பின் அந்த வன்முறைக்கு காரணமானவர்களை தண்டித்து நீதிமன்றம் அளித்த தீர்ப்பும் அனைவரும் அறிந்ததே.

ஆனால், அந்த நிகழ்வை சுற்றி இருந்தவை நம் கண்ணில் படாமலேயே போயிருக்கின்றன. முதலில் அந்த பெண்ணின் பெயர், அவளின் குடும்ப பின்னணி, அந்த வலியை அவளுக்கு கொடுத்தவர்களின் பின்புலன்கள் எதுவுமே நம் சமுகத்தின் முன் வைக்கப்படவில்லை.

இவை எதுவுமே தெரியாத சராசரி மத்தியதர குடும்ப பெண்மணி, படிக்க, வேலை பார்க்க என்று வெளியே செல்லும் தன் பெண்ணுக்கு என்ன பாதுகாப்பை தர முடியும்? அவளுக்கு எதை எதையெல்லாம் போதித்து வெளியே அனுப்ப இயலும்?

இந்த கேள்விகள் உடைப்படாத வரை மீண்டும் இதே நிகழ்வுகள் நடந்துக் கொண்டேயிருக்கும் சாத்தியகூறுகள் இருக்கின்றன.

அந்த பெண்ணின் பெயர் ஜோதி என்பதும், அவளின் குடும்பம் சாதாரண மத்தியதர குடும்பம் என்பதும் நாம் அறிந்துக் கொள்கிறோம். ஒரே மகளாய் பிறந்து, மருத்துவ கனவுகளுடன் இருந்த அவளுக்காக அவளை பெற்றவர் தனக்கென்று இருந்த ஒரே பூர்வீக நிலத்தை விற்று அவளை படிக்க வைக்கிறார். அந்த பெண் பகுதிநேர வேலைப் பார்த்து தன் படிப்பை முடிக்கிறாள். இன்னும் ஆறு மாத காலமே இருக்கிற நிலையில் தன் தோழமையுடன் சினிமாவிற்கு சென்று திரும்பும் போது இந்த சம்பவம் நடந்துவிடுகிறது.

செய்தவர்கள் அனைவரும் இளைஞர்கள், குடிபோதையில் இருந்தார்கள் என்பதும் நாம் பத்திரிக்கைகளின் வாயிலாக அறிந்த உண்மைகள். அவர்கள் அனைவரும் அடித்தட்டு வர்க்கத்தை சேர்ந்தவர்கள் என்பதும் அவர்களின் வாழ்வு முறைகளில் பெண்களை அடிப்பதும் காயப்படுத்திப் பார்ப்பதும் மிக சகஜமான ஒன்று என்பதும் அதற்காக அவர்கள் வருத்துவதில்லை என்பதும் பெண் பிள்ளைகளுக்கு சாப்பாடு போடாமல் ஆண் பிள்ளைகளை மட்டும் சாப்பிட வைக்கும் வழக்கம் கொண்டவர்கள் என்பதும் இப்போது வெளிச்சமாகிறது.

சம்பவம் நடந்த அன்று, அந்த இளைஞர்கள் அவர்கள் பகலில் ஓட்டும் ஒரு தனியார் வண்டியை எடுத்துக் கொண்டு, குடி போதையில் சந்தோஷமாக இருக்க எண்ணி, யாராவது சிக்கமாட்டார்களா என்னும் நோக்கிலேயே சுற்றிக் கொண்டு இருந்திருக்கிறார்கள் என்பது நம்மை உறைய வைக்கிறது.

சம்பந்தமே இல்லாத இரு தட்டு மக்களின் மனநிலைகளில் இந்த சம்பவம் நடந்தேறியிருக்கிறது.

    

எங்கு தவறுகிறோம் நாம்?

.

மத்தியதர குடும்பங்களில் பெண் குழந்தைகளுக்கு கல்வி கொடுக்கிறோம். கேட்கும் அனைத்தையும் சக்திக்கு மீறியும் வாங்கிக் கொடுக்கிறோம். ஆனால், ஒழுக்கதிற்கான கல்வியைக் கொடுக்க தவறிவிடுகிறோம். நமது கல்வித்திட்டத்தில் அப்படி ஒரு கல்வியின் சுவடே இல்லை. உடல் கல்வியை போதிக்காமல் மேலைநாட்டு கலாச்சாரங்களை மட்டும் கடன் வாங்கிக் கொள்கிறோம்.

அவர்களின் ஆடைகள், சாப்பாட்டு முறைகள், பழக்கவழக்கங்கள் எல்லாவற்றையும் அப்படியே காப்பி செய்யும் நாம் அதற்கு நம் சமுகத்தை சரியான கல்வி கொடுத்து தயார் செய்தோமா என்றால், இல்லை.

அவர்கள் சமுகத்தை போல் நமது சமூகம் இல்லை. நமது இந்தியாவில் அடித்தட்டு மக்கள் அநேகம். அவர்களின் பார்வையும் மத்தியதர மக்களின் பார்வையும் ஒன்றாய் இருப்பதில்லை. மேல்தட்டு மக்களின் பார்வை மிகவும் வித்தியாசமானது. அவர்கள் இந்தியாவில் பிறந்ததாகவே நினைப்பதில்லை.

இப்படிபட்ட நிலையில், பெண்களுக்கு எதிரான இத்தகைய வன்முறைகளில் என்ன மாற்றங்களை நாம் கொண்டு வரமுடியும்.

1.        சமுகத்தில் எல்லா நிலையில் இருப்பவர்களுக்கும் கல்வி கொடுக்க வேண்டும். அதில் மனப்பாடம் செய்து ஒப்பிக்கும் மற்ற பாடங்களை விட, ஒழுக்க கல்வியை முக்கிய பாடமாக வைக்க வேண்டும்.   

2.        மொழி பேதங்களை விடுத்து, அவரவர் மொழியிலேயே அந்த ஒழுக்கம் மற்றும் உடல் கல்வியை கற்க செய்ய வேண்டும்.

இதெல்லாம் நடந்தேறும் வரை, பெண் பிள்ளைகளைப் பெற்றவர்கள் கவனமாக இருக்க வேண்டிய கட்டாயம். ஒழுக்கக் கோட்பாடுகள் சமுகத்தின் எல்லா தட்டு மக்களிடமும் சமமாய் பார்க்கப்படும் வரை நம் குழந்தைகளைக் கவனமாகத் தான் நடந்துக் கொள்ள சொல்லவேண்டும். அவர்களின் ஆடைகளிலும், பழக்க வழக்கங்களிலும் நிதானத்தைக் கடைபிடியுங்கள்.  

அதுவரை வரும், மகளிர் தினங்களை நமது பெண்களுக்கான போராட்ட தினங்களாகவே நாம் எடுத்துக் கொள்ளவேண்டியுள்ளது.