முதியோர் என்றொரு கவிதை

ஒரு வரப்பிரசாதம் 

முதியோருக்காக தனியாக வீடுகள் கட்டி கொடுப்பதைப் பற்றிய ஒரு விளம்பரம் பார்த்தேன். பணம் பார்க்கும் வேலைதான் என்றாலும் முதியோர் இல்லங்கள் சமுதாயத்திற்கு தேவைதான். அவசியமும் கூடத்தான். வயதான காலத்தில் குழந்தைகள் இல்லாத, இருந்தும் இல்லாத, துணையை இழந்து தனித்து விடப்பட்டவர்கள் எங்குதான் போவார்கள் என்பதை நாம் யோசித்து பார்க்கவேண்டும்.நகை திருடர்களும் கொலையாளிகளுமாக தனியே இருக்கும் வயதானவர்களை குறி வைக்கும் காலகட்டத்தில் முதியோர் இல்லம் என்பது ஒரு தவறான விஷயமே இல்லை. நாம் நம் மனநிலையை சற்று அதற்கு தயார்ப்படுத்திக் கொள்வதில் தவறில்லை என்பது என் கருத்து.

இல்லம் பற்றிய கண்ணோட்டம்

எனக்கு தெரிந்த நான் அடிக்கடி செல்லும் இல்லத்தில் வயதில் முதிர்ந்தவர்கள் காலையில் மெதுவாக எழுந்து காப்பி குடித்து குளித்து உணவு அருந்தி பேப்பர் படித்து வாக்கிங் போய் நிதானமான வாழ்க்கை வாழ்வதை பார்க்கும் போது தினசரி திட்டுகளில் இருந்து தப்பித்து மனதுக்குள் துன்பங்கள் இருந்தாலும் நிறைவுடன் இருப்பதாகவே எனக்கு தோணும். வெளியே இருந்து பார்க்கும் நம்மை விட  முதியோர் இல்லம் பற்றிய அவர்களின் கண்ணோட்டம் தான் முக்கியமானது. இல்லத்தின் வாழ்க்கை  அவர்களுக்கு பிடித்திருக்கிறதா இல்லையா என்பதில் இருபாலருமே வேறுபடுகிறார்கள்.

முதியோர் இல்லத்தில் இருக்கும் பெண்கள் ஆண்களை விட அதிகமாக இல்லத்தை விரும்புகிறார்கள். அனுசரித்தும் போகிறார்கள். அங்கிருக்கும் வயதான ஆண்கள் என்னிடம் பேசும் போது கூறுவதுண்டு, ‘நீங்கெல்லாம் இங்கே வரக்கூடாது. யாருமில்லாமல், நாம் கட்டிய வீட்டில் குடியிருக்க முடியாமல், எல்லா வசதியும் இருந்தாலும் அனாதை மாதிரி வாழக்கூடாது’ என்பார்கள்.

ஆனால் முதிய பெண்மணிகள் பேசும்போது ‘கடைசியில் என்ன நடக்கும் என்பது யாருக்கு தெரியும். நாம் எப்போது சாப்பாடு வரும் என்று டைனிங் டேபிளை பார்த்துகொண்டே இருப்பதை விட இது ரொம்ப சந்தோஷம். நேரத்துக்கு சாப்பாடு கிடைக்கும். டிவி இருக்கு. பேச கூட நம்மள மாதிரிபட்டவங்க இருக்காங்க. நிம்மதியா இருக்க முடியுது’ என்பார்கள். இருவருக்கும் எண்ணங்களில் தான் எத்தனை வித்தியாசம்.

ஆண்கள் எவ்வளவு கிடைத்தாலும் நிறைவு அடையாதவர்கள். ஆனால் பெண்கள் கொஞ்சம் கிடைத்தாலும் போதும் என்று நினைத்துவிடுவார்கள். அவர்களைத்தான் இந்த உலகம் எதை பார்த்தாலும் வாங்குபவர்கள், அதிகம் செலவு செய்பவர்கள் என்று கூறுகிறது. ஆசைப்படுவார்கள் தான். அதெல்லாம் ஒரு காலகட்டம் வரைதான். அதன் பிறகு பிள்ளைகளுக்காக, பேரன் பேத்திகளுக்காக என்று வாழ்கையை ஓட்ட ஆரம்பித்து விடுவார்கள். வீட்டில் இருந்து இல்லத்தில் கொண்டுவந்து விடப்பட்ட பிறகும் இன்றும் ஒரு பெண்மணி தன் கணவரின் பென்ஷன் பணத்தில் மாதம்தோறும் ஒரு தொகையை பேத்திக்காக சேமித்து கொண்டுதான் இருக்கிறார். 

பெரும்பாலும் அவர்களாக விரும்பித்தான் இல்லத்திற்கு வருகிறார்கள். மாதத்திற்கு பத்தாயிரம் செலவு செய்ய முடிந்தால் கொஞ்சம் சௌகரியமாக இருக்கலாம். இல்லத்திற்கு நாலாயிரமோ ஐயாயிரமோ (இது நடுத்தர வர்க்கத்தின் அளவுகோல்),மருந்து மற்றும் போக்குவரத்து செலவுகள் போக கொஞ்சம் சேமிப்பு என்றும் அவர்களுக்குள் ஒரு கணக்கு இருக்கிறது.

பெண்கள் என்றும் பெண்கள்தான்


ஆண்களை விட பெண்கள் வயதாக வயதாக பக்குவப்படுகிறார்கள். தன்னை தானே சமாதானப்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். வயது என்று ஆகும்போது நம்மால் சமையல் செய்வது, வீட்டு வேலைகள் செய்வது, அழைப்பு மணி அழுத்துபவர்களுக்கு எல்லாம் பதில் சொல்வது, தண்ணீர், காய்கறி, மளிகை கரண்ட் பில், போன் பில் இப்படிப்பட்ட கடமைகள் செய்வது எதுவுமே முடியாமல் போகிறது. அதுவும் கணவனை இழந்து தனியாக வாழும் பெண்களுக்கு மகன், மருமகள் ஆகியோரால் ஏற்படும் மனக்கஷ்டம் சொல்ல முடியாது.

ஆனால் என்னிடம் பேசிய யாருமே மருமகள் கொடுமை என்ற சொல்லை உபயோகப்படுத்தவே இல்லை. அதுதான் வயதில் முதிர்ந்த பெண்களின் அழகு. அவளாலும் நம்மை மட்டுமே கவனிக்க முடியாது, நம்மளும் வீட்டு பொறுப்பை முழுவதுமாக பார்த்துக்கொள்ள முடியாது என்றுதான் மருமகளை பற்றி சொன்னார்கள். கடிந்து ஒரு வார்த்தை சொன்னால் கூட விஷம் வைக்கும் சீனை காட்டும் நம் தமிழ் சீரியல்கள் உண்மையிலேயே ஒழியவேண்டும்.


மகன் வெளியூர் போயிருந்த ஒரு நாள் முழுவதும் அறைக்குள்ளேயே அடைத்து வைத்து சாப்பாடு போடாமல் இருந்த மருமகளை பற்றி கூட, மகனிடம் சொல்லாமல் இருந்த தாயை பார்த்தேன். தானே முடிவெடுத்து இங்கு வந்து தங்கிய அவர்களின் தைரியம் பாராட்டு கூறியது.

சில மருமகள்கள் செய்யும் அராஜகம் தாங்கமுடியாது. பெரியவர் வயதானவர், ரொம்ப நேரம் நிற்க முடியாது என்பது தெரிந்தும் கையில் போன் பில்லை கொடுத்து போஸ்ட் ஆபீஸ் போய் கட்டிட்டு வர சொல்றது. அவரால முடியாதுன்னு அவரோட விட்டுகார அம்மாவுக்கும் தெரியும் ஆனாலும் அவர்களாலும்  ஒண்ணும் சொல்ல முடியாது. மனதுக்குள் அழத்தான் முடியும். டிவி பார்த்துகிட்டு இருக்கிற மருமககிட்டே யார் சொல்றது. இந்த நிலைமையில் யாராவது ஒருத்தர் தவறினால் அவ்வளவுதான். உடனேயே முதியோர் இல்லம் தான். அது தவறான இடம் இல்லை. ஆனால் அவர்கள் மனதில் பிள்ளையுடன் தான் இருக்கவேண்டும் என்கிற நினைப்பு இருக்கும் வரை இந்த முதியோர் இல்லம் தவறாகத்தான் தெரியும். அவர்களை தயார்படுத்தாமல் அங்கு அனுப்புவது தவறு.

பெண்கள் மிகுந்த சுயமரியாதை பார்ப்பார்கள். வயதான பிறகு தான் யாரிடம் அவமானப்படகூடாது என்று நினைப்பார்கள், அது மகனாக இருந்தாலும் கூட. ஆண்கள் மகன், மருமகள் என்று யார் பேசினாலும், தன் மகனுடன்தான் இருக்க வேண்டும் என்ற மனப்பான்மையில் வைராக்கியத்துடன் மற்றவற்றை எல்லாம் துடைத்துவிடுவார்கள்.


இல்லத்தின் இன்னொரு முகம் 

முதியோர் இல்லத்தில் நடக்கும் ஒரு சங்கடமான விஷயத்திற்கு வருவோம்,. இல்லத்தில் தங்கியிருக்கும் ஒரு எழுபது வயதுடைய மூத்த பெண்மணி கூறிய சில விஷயங்களை இங்கே நான் சொல்லித்தான் ஆக வேண்டியிருக்கிறது. அங்கு தங்கியிருக்கும் ஆண்களில் சிலர் உடன் தங்கியிருக்கும் பெண்மணிகளிடம் தவறாக அணுகுவதும், கைப்பிடித்து கொள்வதும், ‘அங்கே போகாதே, இங்கே போகாதே’ என்று தனக்கு உரிமைபட்டவர்களை போல் பேசுவதும், நடந்து கொள்வதும், பார்வைகளில் பேச்சுகளில் விரசங்கள் கலந்து பழகுவதும் அவர்கள் சாகும் வரை ஆண்கள்தான் என்பதையே காட்டுகிறது என்று கூறி வருத்தப்பட்டார்.

அந்த பெண்மணியின் கணவர் வேலை நிமித்தமாக பஞ்சாபில் இருந்தபோது, அங்கு ஒரு பெண்மணியின் இறப்பின் போது செய்த சடங்குகளை பற்றி இன்னொரு பஞ்சாபி தோழி விவரித்ததை கூறினார். இறந்தபிறகு பெண்ணின் உடலில் மஞ்சள் வைத்து அடைத்து விடுவதாகவும் இறந்த பிறகாவது அவர்கள் யாராலும் தொடப்படாமல் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக தான் அப்படி செய்வதாகவும் விளக்கினாராம். அதுவரை நாம் இந்த கஷ்டத்தை அனுபவித்துதான் ஆகவேண்டும் போல என்று மிகுந்த வருத்தத்துடன் கூறினார்.


அவர் மனதில் கணவரையும் தன் 35 வயது மகனையும் ஒரு விபத்தில் பறிகொடுத்த சோகம். இப்படிபட்ட  நிலைமையில் இந்த மாதிரி ஆண்களின் அணுகுமுறை வருத்தம் அளிப்பதாக கண்ணீருடன் கூறினார். என்ன வாழ்க்கை என்றுதான் தோன்றியது.

அங்கு உள்ள 93 வயதான முதியவரை எனக்கு தெரியும். வாக்கிங் போகும் போது பழக்கம். மெதுவாக பேசிக்கொண்டே நடப்பார். நன்றாக சமையல் செய்வாராம். ‘இன்னைக்கு என்ன சமைச்சே...எரிசேரி இப்படி பண்ணக்கூடாது. நான் சொல்ற மாதிரி செய். ஒரு நாள் நான் சமையல் செய்து போடுகிறேன். நீ சாப்பிட்டு பாரு’ என்றெல்லாம் என்னிடம் ஒரு தகப்பனார் ஸ்தானத்தில் இருந்து பேசுவார்.


ஒரு முறை உடம்பு முடியாமல் போகவும் ஒரு நர்ஸ் பெண்ணை அவருக்கு பணி விடை செய்ய அமர்த்தி இருக்கின்றனர். மூன்று நாட்கள் கழித்து அந்த பெண் வேலையிலிருந்து நின்று கொள்வதாக சொன்ன போது காரணம் கேட்டிருக்கின்றனர். அவள் கூறிய விஷயம் மிக அதிர்ச்சியானது. கேவலமானது. என்னால் அதை எழுத முடியாது. இப்போதும் அவர் அங்குதான் இருக்கிறார். மெதுவாக நடப்பார். என்னிடம் கதை பேசத்தான் செய்கிறார்.

அனைவரும் மனிதர்கள்தாம். வயதாகிவிட்டது என்பதால் அவர்களை மனிதர்கள் இல்லை என்று முடிவு செய்ய முடியாது. கூண்டுக்குள் அடைக்கப்பட்ட மிருகங்களை மாதிரி முதியவர்களை நாம் நடத்தக்கூடாது.

சமூக சேவை


முதியோர் இல்லங்கள் முளைப்பது தவறில்லை. அவை வெறும் பணம் பிடுங்கும் யுக்தியாக மட்டும் இல்லாமல் வயதானவர்களை பாதுகாக்கும் இன்னொரு வீடாகவும் இருக்க வேண்டும். பெரிய நிறுவனங்கள் charity purpose க்காக  முதியோர் இல்லம், அநாதை ஆசிரமம் எல்லாம் வைத்து நடத்துவது வெளியே பார்ப்பதற்கு அழகா தெரியுது. அவர்களின் முதியோர் இல்லங்களில், அவர்கள் நடத்தும் அனாதை ஆசிரமத்தில் உள்ள குழந்தைகள் வேலைக்கு தள்ளப்படும் கொடுமை யாருக்காவது தெரியுமா? கூலி இல்லாத வேலைக்காரிகளாக பாவம் அந்த குழந்தைகள்.

முதியோர் இல்லங்களை பணம் வாங்கினாலும் ஒரு சேவையாக செய்யுங்கள். நம் வீட்டில் இல்லாத பெரியவர்களை அங்குதான் நாம் பார்க்கமுடியும். அவர்களின் ஆசிர்வாதங்கள் நமக்கு என்றுமே பக்கபலம்தான்.


முதியோர் இல்லம் என்பது வயதானவர்களுக்கு மிக பாதுகாப்பான ஒன்றுதான். உறவுகளை நினைக்கும் போது மட்டுமே கண்ணீர். இல்லாவிட்டால் தினசரி பிரச்சனைகள் இல்லாமல் சற்று நிம்மதியாக அவர்களால்  வாழமுடிகிறது என்பது நூற்றுக்கு நூறு உண்மைதான்.

முதியோரை

முதியோர் இல்லத்திலாவது

வைத்து பாதுகாப்போம்

முதியோர் என்றொரு கவிதை

http://vannathuli.blogspot.in/2011/12/blog-post_26.html#.UBjFZWE7i8A