பெண்களாகிய...

நாங்கள்….

நம் நாட்டில் வாழும் பெண்களில் பலர் மனதில் இருக்கும் பல விஷயங்களை யாரிடமும் பகிர்ந்து கொள்வதில்லை. ஆண் வர்க்கம் செய்யும் வக்கிரமான சில செயல்களை வெளியே பெண்களால் சொல்லமுடிவதில்லை. படிக்கும் போது கூட பெண்கள் தங்களுக்கு நடக்கும் சில அநியாயங்களை  வெளிபடையாக தோழிகளிடமும் சகோதரிகளிடமும்   பேச முடிகிறது. திருமணம் ஆகிவிட்டால் மனம் விட்டு பேசுவது நின்று போய்விடுகிறது. யாரையும் (கணவரையும் சேர்த்துதான் ) நம்பி சொல்லமுடியாது.  பெண்களின் மனது ஓர் ஆழ்கிணறு.  என்ன  துன்பத்தை அவர்கள் அனுபவித்து கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று ஒருவருக்கும் தெரியாது. ஆண்களிடம் பகிர்ந்து கொள்ள முடியாது. அந்த வர்க்கத்தில் பல பேருக்கு மென்மையான, மனதை பாதிக்ககூடிய சின்ன சின்ன சமாச்சராங்களை  புரிந்து கொள்ள முடியாது.

வீட்டைவிட்டு வெளியே காலடி எடுத்து வைத்தாலே போதும், தெருவில் நடப்பவர்கள் உரசுவதும், பேருந்தில் அல்லது ரயிலில் அவர்கள் கைகள் பெண்களில் மேல் மேய்வதும், சுரங்க பாதையில் ஒரு கண நேரத்தில் என்ன நடக்கும் என்று வெளியே சொல்லவே முடியாத சில விஷமங்களும், பெண்கள் அனுபவித்து  கொண்டுதான்  இருக்கிறார்கள். இதை எல்லாம் நாங்கள் அன்றாட நிகழ்ச்சிகளாக உதறி தள்ளி வெகு காலம் ஆகிறது. ஆனால் இப்போது இன்னும் நிலைமை  மோசமாகி கொண்டிருக்கிறது.

சமீபத்தில்  மருத்துவமனை ஒன்றுக்கு சென்றிருந்தபோது சிறிது  நேரம் காத்திருக்க வேண்டி இருந்தது. நான் அமர்ந்திருந்த இடத்திற்கு அருகில் இருந்த இதய நோய் மருத்துவர் பரிசோதனை  அறையில் இருந்து வெளியே வந்த ஒரு பெண்மணி அந்த மருத்துவரின் கைகள் விளையாடியதை சொன்ன போது ரொம்ப கேவலமாக இருந்தது. நல்ல வேளை நாம் ஒரு பெண் மருத்துவரை பார்க்க போகிறோம் என்று நிம்மதி  பெருமூச்சு தான் என்னால்  விடமுடிந்தது.

இந்த அழகில் இந்த வருடம் மருத்துவ மேற்படிப்பிற்கான மதித்துனை (counselling) போது மகளிர் நோய் மருத்துவ இயல் (gynaecology) பிரிவில் பெண் மருத்துவர்களைவிட ஆண் மருத்துவர்கள்தான் அதிகம் எடுத்திருக்கிறார்கள். பெண்களுக்கு பிரசவ காலம் கூட இனி உண்மையிலேயே சிரமம்தான்.

ஒரு முறை சென்னையில் கூட்டம் நிறைந்த  மின்சார ரயிலில் பயணம் செய்துக்கொண்டிருந்த போது, ஒரு கயவன் அருகில் அமர்ந்திருந்த ஐந்து அல்லது  ஆறு வயதுடைய ஒரு குழந்தையிடம் சில்மிஷம் செய்து கொண்டிருந்தான்….என்னால் தாங்க முடியவில்லை. அந்த குழந்தையை இழுத்து என் மடியில் இருத்திக்கொண்டேன். தாத்தாவுடன் வந்ததாக கூறினாள். நான் ரயிலில் இருந்து  இறங்கும்   போது அவரிடம் பத்திரமாக பார்த்து கொள்ளும்படி கூறியதற்கு ‘என்னம்மா செய்வது?’ என்று சாதாரணமாக சொல்லிவிட்டார்.  இதில் வருத்தபடவேண்டியது  அந்த கயவனை பற்றி அல்ல. நம் வீட்டில் இருப்பவர்களை பற்றித்தான். படித்த , அறிவான வீடுகளில் மட்டும்தான் பெண் குழந்தைகளுக்கு தொடுதலை பற்றிய அறிவை (‘Good Touch, Bad Touch’) சொல்லிக் கொடுக்கிறார்கள். மொத்தத்தில் பாதிக்க படுவது பெண் குழந்தைகள்தான். இப்படித்தான்  சமுதாயம் இருக்கும் போல் என்று நினைத்து விடுவார்கள்.

இந்த மாதிரி  கண்ணில்  படுவதை தட்டி கேட்கும் தைரியத்தை நாங்கள் படித்த, படிக்கிற படிப்பு எங்களுக்கு தரவில்லை. தடுக்கும் தைரியத்தை மட்டும்தான் தருகிறது. ரவுடிகளும், குடிகாரர்களும் (டாஸ்மாக்கில் குடித்தாலும் 5 ஸ்டார் ஓட்டலில் குடித்தாலும் அவன்  குடிகாரன் தானே  )  நிறைந்த இந்த சமுதாயத்தில் எங்களால் இதை எல்லாம் எதிர்த்து  ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை.

பெரிய கூட்டு  குடும்பங்களில் பெண் குழந்தைகளுக்கு சில உறவு முறைகளால்  மாடிபடிகளுக்கு அடியில் கிடைக்கும் முத்தங்களும் அம்மா அப்பா விளையாட்டுகளும் இல்லையென்று மறுக்க முடியாது. தனி குடித்தனங்களில் விரோதி வீட்டுக்குள் இல்லை. பக்கத்துக்கு  வீட்டில் இருப்பான்.

நான் சில சமயங்களில் என் கண்ணில் படும் அநியாயத்தை தட்டிகேட்கிறேன். என் ஒருத்தியால்  மட்டும் இந்த கேவலமான சமுகம் மாறவா போகிறது என்று பல சமயங்களில் மௌனமாகி விடுகிறேன். ரயிலில் அந்த கயவனை காவல் துறையிடம் ஒப்படைத்திருக்க முடியும். ஆனால் சலனப்பட்டு, சிதைந்துபோன அவன் மனது மீண்டும் அதே தவறைத்தான் செய்யும்.

இங்கு  நான்  குறிப்பிட்டு  இருப்பதெலாம் மத்திய  தர குடும்பங்களை பற்றித்தான். அடி மட்ட குடும்பங்களில் இந்த வன்முறைக்கு அளவே இல்லை. பணம் படைத்த குடும்பங்களில் காருக்குள்ளும் பாருக்குள்ளும் நடப்பவைகளை நான் சொல்ல தேவையில்லை.

யோசித்து பார்த்தால் உண்மை புரியும்.  இவர்கள் எல்லாம் ஒரு வகையில் மன நோயாளிகள்தான். இவர்களை தனி  தனியாகதான் திருத்த முடியும்.  பெண்கள்தான் தன் வீட்டில் இருக்கும் ஆண்களை ( அப்பா, கணவன், சகோதரன், மகன் யாராக இருந்தாலும் ) அவர்களின் மன நிலைகளை புரிந்து கொண்டு மனதில் இருக்கும் வக்கிரங்களை களைய வேண்டும். நல்ல செயல்களில் அவர்களின் மனதை திசை திருப்பவேண்டும். அப்போதுதான் சமுகத்தில் இருக்கும் மற்ற  பெண்கள் மன ஆரோக்கியத்துடன் வாழ முடியும்.

“ஒவ்வொரு பூக்களுமே   சொல்கிறதே

வாழ்வென்றால்  போராடும் போர்களமே.

ஒவ்வொரு விடியலுமே சொல்கிறதே

இரவானால் பகலொன்று வந்திடுமே.”